زن در غرب عروسک خیمه‌شب‌بازی مافیای قدرت

زنان نیز مانند مردان حق دارند در سرنوشت کشور خود دخیل باشند؛ گاه با انداختنِ رای خود در صندوق‌ها و گاه با حضور در مناصب سیاست‌گذاری اقتصادی و سیاسی. بر خلاف تبلیغات غربی‌ها، نگاه اسلام به حضور زن در اجتماع نگاهی مثبت است. در انقلاب اسلامی نیز زنان هم در پیروزی و هم در سیاستگذاری و مدیریت نقش جدی ایفا کرده‌اند. یکی از نمونه‌های بارز حضور زنان در تصمیم‌گیری‌های کلان مدیریتی و اقتصادی بانو مرضیه حدیدچی، معروف به طاهره دباغ است. ایشان چریک مسلح، مبارز سیاسی و زندانی سیاسی در دوران حکومت پهلوی بودند. مرضیه حدیدچی پس از پیروزی انقلاب از بنیان‌گذاران سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود و سپس نماینده‌ی مجلس شورای اسلامی شد. او همچنین در هیئت سه‌نفره‌ی حامل نامه‌ی تاریخی حضرت امام به گورباچوف نیز بود. ایشان حتی از سوی رهبر معظم انقلاب به عنوان یک بانوی الگوی نیز معرفی شده‌اند و حضرت آیت ا... خامنه‌ای (مد ظله العالی) در مورد ایشان فرمودند: «ما زن مثل خواهر دباغ می‌خواهیم، من لذت می‌بردم آن زمانی که ایشان در فرماندهی سپاه همدان بودند، مانند شیر می‌غرید و مرد‌ها را فرماندهی می‌کرد». علاوه بر ایشان در جمهوری اسلامی وزیر زن نیز داشتیم و بسیاری از نمایندگان ادوار مختلف مجلس را بانوان تشکیل می‌دهند. تاریخ جمهوری اسلامی پر است از بانوان نمونه‌ای که توانایی و شایستگی حضور در مناصب مدیریتی در حوزه‌های اقتصادی، سیاسی و حتی نظامی را کسب کردند و توانستند با تکیه بر این جایگاه‌ها به ایران اسلامی خدمت کنند. اما مسئله‌ای که باید به آن پرداخت این است که آیا افزایش حضور بانوان در عرصه‌های مختلف سیاستگذاری و مدیریتی، الزاماً منجر به توسعه‌ی اقتصادی خواهد شد؟! به تعبیری آیا اگر به تعداد مردانِ سیاستمدار، زنِ سیاستمدار نداشته باشیم، به پیشرفت اقتصادی نخواهیم رسید؟! برخی غربی‌ها تلاش دارند با تکیه بر نگاه‌های فمینیستی این‌طور القا کنند که حضور زنان در مناصب کلان سیاسی، یک ضرورت برای تحقق توسعه‌ی سیاسی و اقتصادی است. گزاره‌ای که نه استدلالی برای آن وجود دارد و نه پژوهش‌های تجربی آن را ثابت می‌کند!
استدلال عوامانه
«هافینگتن پست» با بررسی جایگاه زنان در سیاست جهانی، در گزارشی تحت عنوان «چرا تعداد زنان سیاستمدار در جهان کم است؟» سعی دارد جوری القاء کند که افزایش کمّی تعداد سیاستمداران زن است که توسعه را به دنبال دارد. نویسنده‌ی این گزارش می‌نویسد: «برخی بر این باورند که حضور تعداد بیشتری از زنان سیاستمدار در جهان می‌تواند منجر به کاهش خشونت و امور مربوط به جنگ شود.» این استدلال بسیار عوامانه است؛ چرا که بسیار ساده‌انگارانه است اگر بپذیریم تصمیم‌گیری در مورد جنگ‌ها یا خشونت‌ها تماماً به دست سیاستمداران ارشد است. کیست که نداند حتی در امریکا، تصمیم‌گیر اصلی و پشت‌پرده باند‌های مافیایی تولید سلاح و زرسالاران اقتدارطلبی هستند روسای جمهور را مدیریت می‌کنند؟! حال چه فرقی می‌کند که رئیس‌جمهور امریکا کلینتون باشد یا ترامپ، زن باشد یا مرد یا حتی سیاه‌پوست باشد یا سفیدپوست؟! تجربه نشان داد که اتفاقاً بیشترین تبعیض‌های نژادی و ظلم به سیاه‌پوستان در امریکا در دوران ریاست‌جمهوری باراک اوباما اتفاق افتاد.
فرار به جلوی لیبرال – سرمایه داری
این شواهد حاکی از آن است که مطرح کردنِ مباحث فمینیستی در غرب، نوعی فرار به جلوی لیبرال-سرمایه‌داری است. پیش از آن‌که دمِ خروس ناعدالتی جوامع غربی بیرون بزند، خود شوی آزادی، برابری نژادی و برابری جنسیتی را اجرا می‌کنند تا از وقوع اعتراضات پسینی جلوگیری کنند. اما در عین حال که در ویترین از گماشته‌هایی در لباس سیاه‌پوست یا زنان به عنوان سیاستمدار ارشد استفاده می‌کنند، پشت پرده پر است از ظلم به سیاهان و تجاوز به زنان. پژوهش‌ها حاکی از آن است که احتمال تعرض به زنان سیاستمدار در غرب بیش‌تر است. یکی از مهم‌ترین موارد خبر انتشار بیانیه‌ای از سوی ۱۷ وزیر سابق زن در فرانسه بود که چند سال پیش در رسانه‌ها سر و صدایی به پا کرد.
دقیقاً وقتی رسانه‌های غربی ندای برابری زن و مرد سر می‌دهند، همان‌جا باید دانست که این صدا‌ها برای سرپوش گذاشتن روی حقایقی تلخ، از افزایش ظلم نسبت به زن و نابرابری حقیقی جنسیتی است. گر چه حضور زنانی شایسته و توانمند در عرصه‌های سیاستگذاری و مدیریتی می‌تواند به پیشرفت در جامعه‌ی اسلامی کمک کند –که تجربه‌ی جمهوری اسلامی نیز نشان داده که شرایط برای حضور این بانوان در این عرصه‌ها محیاست-، فریب بنگاه‌های دروغ‌پراکنی غربی را هم نباید خورد. باید بدانیم که هیچ پژوهش علمی‌ای ثابت نمی‌کند که حضور زنان در مناصب اجتماعی به عنوان سیاستگذار ارشد، لازمه‌ی تحقق توسعه‌ی سیاسی است. کما این‌که هیچ پژوهشی نیز عدم حضور بانوان در این مناصب را لازمه‌ی تحقق توسعه نمی‌داند.